بلاگ كتابك

خانواده دوترلو داراي ۷ پسر هستند. كوچكترين پسرشان، يان، جثه ريزي دارد و حرف نمي زند و همين امر سبب عصبانيت پدر و مادرش است. يان عاشق درس و مدرسه و كتاب است. هم خودش و هم معلم هايش فكر مي كنند كه باهوش است؛ اما پدر و مادرش به چنين چيزي اعتقاد ندارند. برادران يان هم او را پسري عاقل مي دانند كه بدون حرف زدن تنها با نگاهش بخوبي مي تواند با ديگران ارتباط برقرار كند.

در يك شب طوفاني يان در ميان مشاجرات پدر و مادر متوجه شد كه پدر قصد دارد آن ها را به جنگل ببرد و از بين ببرد. بنابراين نزد برادرانش مي رود آن ها را بيدار مي كند تا از خانه فرار كنند. آن ها لباس هاي گرمشان را مي پوشند و به سرعت از خانه خارج مي شوند. سفر آن ها به سمت دريا است، جايي كه فكر مي كنند در آنجا امن خواهند بود.

ماجراي يان و برادرانش از اينجا آغاز مي شود. در طي اين فرار اين يان است كه رهبري گروه را به عهده دارد زيرا يان مي داند از كدام راه بايد بروند، او مي تواند نقشه بكشد كه چگونه غذا يا پناهگاه بيابند يا براي رسيدن به دريا بليط قطار تهيه كنند؛ اين براي بقيه كافي است. يان كودكي است با اعتماد بنفس بالا.

اولين جمله كتاب به سرعت توجه مخاطب را به خود جلب مي كند: «فكر مي كنم يكي از آخرين افرادي هستم كه يان را زنده ديدم»

هر فصل كتاب را شخصي روايت مي كند: مادر، پدر، هر يك از برادران، مردمي كه به آن ها كمك كردند يا آن ها كه هيچ كمكي نكردند. اما تنها فردي كه داستان را كامل مي داند يان است و تقريبا تا پايان كتاب هيچ فصلي از زبان يان روايت نشده است. يان در يك فصل كوتاه از اواخر كتاب تمام ماجرا را بازگو مي كند.

پايان باز داستان مخاطب را به فكر وامي دارد كه از اين پس چه اتفاقاتي ممكن است براي يان بيفتد و بدين ترتيب مي تواند خيال پردازي كند.