بلاگ كتابك

با اين كه مي دانم اين چيزها فقط يك سري خيالات خام است، هر بار قهرمان كتابي به گذشته برمي گردد حسابي به او حسودي مي كنم. به خصوص كه بتواند برود و چيزي را در سال ها قبل درست كند. مژگان كلهر هم در رمان دختري با روبان سفيد حتما اين را مي داند، چون فكر مي كنم آدم هاي زيادي از فكر برگشتن به گذشته، حتي در حد مرور خاطرات خوش، لبخند مي زنند.

اما انگار به همين سادگي هم نيست، چون « احترام»، پيرزني كه در يك خانه ي قديمي زندگي مي كند، خودش به تنهايي نمي تواند چيزي را در گذشته عوض كند و به كمك شيرين، دختري كه با مادرش در خانه ي او زندگي مي كند، احتياج دارد. شيرين هشت ساله، كه توي خانه اي كه مال خودشان نيست احساس سردرگمي و كسالت مي كند، هم از يك ماجراي هيجان انگيز بدش نمي آيد. به خصوص كه اين اتفاق ها در اتاقي مي افتد كه تا به حال احترام اجازه نداده كسي واردش شود و همين مي تواند كمي سر شيرين را گرم كند.

اين طور است كه احترام بداخلاق به يك كودك هشت ساله اعتماد مي كند و او را شريك رازهايش مي سازد، اما اين چه رازي است كه حتي بعد از چند بار رفت و آمد شيرين به گذشته ي احترام هم هنوز چيزي از آن نمي دانيم؟ چه چيزي احترام را اين همه رنج مي دهد و او را اين طور بدخلق و تلخ كرده است؟ نثر روان نويسنده به راحتي خواننده را تا انتهاي اين رمان فانتزي مي برد تا بالاخره بفهميم سيم زار بانو چرا در گذشته از احترام بدش مي آمد و حالا كه اخطار شهرداري به احترام براي تخليه خانه آمده است او بايد چه كار كند؟

و راستي نگراني هاي خود شيرين هم هست؛ شيرين هشت ساله اي كه دلش نمي خواهد مامان مرضي دوباره ازدواج كند و مرضيه نمي داند چه طور بايد اين قضيه را حل كند. اين جا احترام است كه به شيرين كمك مي كند تا با ازدواج دوباره ي مادرش كنار بيايد و فضاي پر تنش و نگراني ابتداي رمان به آرامش آخر آن برسد، وقتي شيرين و مرضيه بدون دلخوري در مترو نشسته اند و با هم صحبت مي كنند؛ با ديالوگ هايي خوب كه البته در كل رمان مي خوانيد و رابطه ي مادر و دختري كه به هيچ وجه توي ذوق نمي زند.